[The voiceTH-Bromance] : Kong/Stamp-just you part #2

ข้อมูลเบื้องต้น

นี่เป็นพาร์ทต่อ พาร์ท 2 แล้วค่ะ
ติดต่อขอ พาร์ท 1 ได้ที่ @mmyu_aiichii <<ทวิตเราเลยค่า /เราเคยอัพลงบล็อกนะ แต่บล็อกมันล่มบ่อยมา อยากอ่านทวิตมาหาเราเลยนะะะ


หมายเหตุ- เรื่องนี้เป็นเพียงมโนของสาววายคนนึงที่กรี๊ด คุณพี่ก้องกะแสตมป์ มากค่ะ
เรื่องนี้เป็น แนว bromance ไม่วายเต็มร้อย แต่มีให้ฟิน

ขอบคุณที่เข้ามาค่ะ

(หวังว่าจะไม่โดนแบน)

เนื้อเรื่อง

     แสตมป์เพิ่ง ตระหนักได้ว่าตัวเองลืมกุญแจบ้านไว้ที่สตูดิโอ ก็ตอนที่เดินมาถึงประตูบ้านตัวเอง และล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหากุญแจไม่เจอนั่นแหละ

"เวรล่ะ..." อาตี๋สบถกับตัวเอง ก่อนจะหันไปมองรถเก๋งสีดำที่อยู่ไกลๆ

โทรดีมั้ย

หรือจะกลับไปเอาเอง

แล้วจะกลับไปสตูดิโออย่างไง

แม้ว่าสมองจะบอกว่า ไม่รบกวนพี่ก้องดีกว่า แต่ในใจลึกๆ ก็อยากนั่งรถกับเขาอีกรอบ..........

นี่เราคาดหวังอะไรกับพี่ก้องอยู่...

สุดท้ายแสตมป์จึงลองโทรหาแรปเปอร์รุ่นเก๋า โจอี้ บอยเผื่อโชคดี พ่อคุณจะยังอยู่ที่สตูดิโอ พบว่า

“.......หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถ-----” แสตมป์ไม่รอเสียงนั่นพูดจบประโยค ก็กดตัดสายทิ้ง

จนไม่มีทางเลือก เพราะ คิ้มเองก็กลับบ้านไปก่อนเขาอีก

ติ้ด--------------ด

ไม่ถึงสิบวิ ปลายสายก็รับ

“ไง แสตมป์ ลืมอะไรไว้บนรถพี่หรอ?” ก้องพูดเสียงนุ่ม     แบบปกติที่เขาพูดกับทุกคน

“คือ ผมลืมกุญแจ ไว้ที่สตูโอ พี่ก้อง รบกวนไปส่งผมตรงปากซอยได้มั้ยครับ เดี๋ยวผมจะกลับไปทีสตูดิโอ” แสตมป์พูดด้วยเสียงสุภาพ แล้วเม้มริมฝีปากล่างตัวเอง ก่อนทำหน้าเจื่อน แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นก็เถอะ

คงยากล่ะ ใครจะบ้าวนกลับมารับเขา ...

อ้า--- พี่กลับรถไม่ได้แล้ว โทษทีๆ   นี่คือสิ่งที่แสตมป์คิด

แต่....

“อ้าว แย่เลยๆ พี่กลับรถไม่ได้อ้ะ ตอนนี้” เสียงทุ้มตอบกลับมา

...ก็เป็นแบบที่เขาคิดจริงๆนั่นแหละ

“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนะแสตมป์ รอพี่สักสามนาที เดี๋ยวกลับรถไปรับ รอตรงนั้นแหละ”

แสตมป์รู้สึกเหมือนตัวลอย ถ้าเขามีหูมีหางแบบโกลเด้นรีทีฟเวอร์ หูคงตั้ง หางกระดิก ดิ๊กๆเหมือนเจ้านายให้กระดูก

“ครับ รบกวนด้วยครับ ขอบคุณมากๆเลยครับ” แสตมป์ตอบด้วยรอยยิ้ม เหมือนหมาโกลเด้นจริงๆนั่นแหละ   แต่อีกฝ่ายก็ไม่เห็นอยู่ดี

สามนาที  หรืออาจแค่สองนาทีกว่าๆ รถสีดำคันงามก็มาจอดเทียบฟุตบาท แสตมป์วิ่งแถ่ดๆ ไปเปิดประตู  เหมือนเด็กที่คุณพ่อมารับกลับจากโรงเรียน

“ไปทำอีท่าไหนถึงลืมล่ะนั่น” ก้องเหมือนจะเอ็ด แต่เพราะเสียงที่นุ่มทุ้ม เลยดูเหมือนพูดธรรมดา

“ขอโทษทีครับ รบกวน   ส่งแค่ปากซอยก็ได้ เดี๋ยวผมต่อรถไปลง BTS” แสตมป์ยกมือไหว้ขอโทษขอโพย

“เฮ้ย ดึกแล้ว BTS คนก็น้อย เดี๋ยวตกรางขึ้นมาทำไง”

....นี่พี่แช่งผมรึเปล่า   แสตมป์แอบสวนในใจ แต่ได้แต่ขำแฮะๆออกมา

“เดี๋ยวพี่ขับไปส่งดีกว่า เดี๋ยวขากลับ ลำบากอีก”

“ขอบคุณค้า----บ” แสตมป์ยิ้มแล้วยกมือไหว้อีกรอบ

ก้องเห็นแล้วอยากจะขยี้หัวรุ่นน้องคนนี้อีกซักรอบ แต่เพราะขับรถอยู่เลยไม่ได้ละมือจากพวงมาลัยไป ได้แต่ยิ้มกว้างๆ แล้วแอบกัดริมฝีปากล่างตัวเอง

ความมืดครอบคลุมสตูดิโอ รออยู่อึดใจ

................

ไม่มีแม้แต่แมว.....

ทุกคนพร้อมใจกันทิ้งกุญแจบ้านของแสตมป์ไว้ด้านใน....

“สงสัย...” ก้องเปรย “แสตมป์ต้องเข้าบ้านพรุ่งนี้แล้วล่ะ”

“...”

ไม่มีอะไรจะเถียง อาตี๋อยากกรี๊ด.....(....)

“คืนนี้นอนบ้านพี่ก่อนมั้ย เดี๋ยวให้ยืมเสื้อ”

แสตมป์หันหน้ามามองแบบงงๆ กระเป๋าเป้ที่แสตมป์กอดเอาไว้ด้านหน้า ยิ่งทำให้กริยานี้เหมือนเด็กมากขึ้น

“หรือจะนอนหน้าบ้านตัวเองพี่ก็ไม่ขัด” ก้องกระพริบตาปริบๆ

“งั้นรบกวนด้วยครับ” แสตมป์ก้มหัวจนแทบติดเกียร์

“ฮึ่ย ยยย ” ก้องขำในคอเบาๆ แล้วขยี้หัวแล้วดันหัวอีกฝ่ายเบาๆ

แสตมป์ขำตาม แล้วก้องก็ยิ้มกว้าง

“ร..รบกวนด้วยคร้า---บ” เสียงหัวเราะทำให้แสตมป์พูดเสียงขาดๆหายๆ แถมหลุดขำออกมาตาหยีจนแทบปิด

“จ้า จ้า” ก้องดันหัวแสตมป์กลับไป ก่อนจะถอยรถกลับบ้าน

บ้านของหนุ่มยิ้มหวาน สหรัถ

เรียบๆ แต่ออกคลาสสิก

“เอ้าเชิญญญ” ก้องเปิดประตู ให้รุ่นน้องเดินเข้าไปก่อนตัวจะปิดประตู

“รกหน่อยนะ”

“สะอาดกว่าบ้านผมละ”

“เดี๋ยวพี่ไปเอาชุดนอนมาให้”

“ไม่ๆๆ ไม่เป็นไรครับ ผมใส่ชุดเดิมได้” แสตมป์โบกมือเหรอหรา

“เดี๋ยวราขึ้นหรอก”  ก้องถอดสูทออกพาดแขนแล้วเดินขึ้นชั้นสองไป ปล่อยให้รุ่นน้องยืนสะพายกระเป๋าทำหน้ามึนๆกึ่งเกรงใจอยู่ตรงนั้น ก่อนจะกลับมาพร้อมกับเสิ้อกางเกงขายาวหนึ่งชุด

“ห้องน้ำอยู่ชั้นสองซ้ายมือนะ” ก้องเอ่ย “ไปอาบก่อนเลย เดี๋ยวพี่จัดของก่อน”

แสตมป์กอดเสื้อแล้ววิ่งแถ่ดๆ เป็นเด็กไปตามทางที่บอก ก้องได้แต่ยิ้มตามขำๆ

.

.

.

.

แสตมป์เปิดกระเป๋าพบว่า มื้อเย็นจากเซเว่นที่ก้องซื้อให้ เขายัดใส่กระเป๋า มันเลย   ยู่ยี่ไปซักหน่อย....

ก่อนจะตบๆถุงให้มันเรียบๆหน่อย ก่อน วิ่งเข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินออกมาถือแฮฒเบอร์เกอร์ กับ แซนวิสที่ร้อน(น้อย) จนเกือบจะชืดแล้วลงไปข้างล่าง พบว่าก้องนั่งอ่านเอกสารอะไรซักอย่าง

“พี่ก้องครับ” แสตมป์เอาแซนวิสแนบแก้มรุ่นพี่บ้าง

เสียดายก้องไม่สะดุ้ง ก็มันหายร้อนแล้วนี่หว่า....

“เอ้า กินเลยๆ”

“พี่ก้องไม่กินหรอ” แสตมป์ทำหน้ามึน “เสียสุขภาพนา”

“ย้อนรึไง” ก้องขมวดคิ้ว แต่ก็ฉีกยิ้ม ก่อนจะรับแฮมเบอร์เกอร์มา

“เดี๋ยว.......ผมนอนที่โซฟาได้ไหม” แสตมป์ถามเงียบๆ

“อ้อ โทษที” ก้องทำท่าเหมือนนึกได้ แล้วลุกขึ้นจากโซฟาที่ตัวเองนั่ง ก่อนปัดๆ

“เดี๋ยวพี่ไปเอาหมอนมาให้”

“ไม่ๆๆๆ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมใช้กระเป๋า” แสตมป์ชูกระเป๋าใบเล็ก แต่ฟูๆเหมือนยัดอะไรไว้เต็มกระเป๋า

ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโซฟากระโดดขึ้นขดตัวนอน แล้วแกล้งหลับตา จนพี่ก้องหมั่นไส้เอาหมอนอิงทับและกดหน้าซะเลย

“เฮ้ยยย” แสตมป์ดิ้นแล้วโผล่หน้าออกมาหลังหมอนใบเล็ก

ก้องยิ้มขำก่อนลุกขึ้น แล้วตบไหล่อีกฝ่ายแปะๆ เดินขึ้นชั้นสอง

“มีอะไรปลุกพี่ได้เลยนะ”

“คร้า----บ”

แสตมป์ยิ้มตาหยีแล้วซุกหน้าตัวเองลงกับหมอน (เป้ที่ยัดของจนตุง)

โดยไม่รู้ตัวว่าไม่กี่นาทีต่อมาที่เขาหลับไปแล้ว ก้อง สหรัถ ได้หยิบผ้าห่มลงมาห่มให้ด้วย

“ฝันดีนะ”